نقد و بررسی سامسونگ گلکسی M10؛ یک گوشی خوش‌ساخت با قیافه‌ای مدرن

نقاط قوت:

[megapros]

طراحی مدرن

اضافه شدن تطبیق‌پذیری به خاطر دوربین فوق عریض

عمر باطری خوب

[/megapros]

نقاط ضعف:

[megacons]

کیفیت تصاویر مأیوس‌کننده است

عملکرد زیر حد متوسط

[/megacons]

مخلص کلام

گلکسی M10 گوشی خوش‌قیافه‌ای است که از پس اداره امور حداقلی بر می‌آید اما جویندگان عملکرد خوب باید دنبال چیز دیگری باشند.

ضمناً می‌توانید نقد و بررسی تخصصی گلکسی M20 را نیز در این لینک بخوانید.

---

در دوره‌ای که شیائومی، ریل‌می و آنر زمانه‌ای فوق‌العاده دشوار در بخش گوشی‌های پایین‌رده برای سامسونگ ایجاد کرده‌اند، این کمپانی کشور کره جنوبی بالاخره تصمیم گرفته صاف بنشیند و قضیه را جدی بگیرد.

گوشی‌های گلکسی M10 و گلکسی M20 که سر تا پا جدید هستند نسل هزاره را هدف گرفته‌اند و به همین دلیل، روی ویژگی‌هایی همچون طراحی، عمر باطری طولانی و توانمندی‌های دوربینی تمرکز دارند. اما آیا این‌ها برای مبارزه با یورش پایان‌ناپذیر چینی‌ها کافی هستند؟ در نقد و بررسی سامسونگ گلکسی M10 جواب را خواهیم یافت.

طراحی

گلکسی M10 زیاد از اصول اساسی طراحی دیگر گوشی‌های سامسونگ که سخت‌افزار میان‌رده دارند فاصله نمی‌گیرد. در بهترین حالت، ساختار تمام‌پلاستیک مفید است اما به نظر می‌رسد کمپانی بیش از آنکه دنبال یک طراحی زرق و برق‌دار باشد به دنبال یک طراحی به کل نیرومندانه است. احساس می‌شود گوشی می‌تواند از زیر مشت و لگد بیرون بیاید و قیافه‌اش سالم بماند.

نمی‌توان گفت هیچ‌چیز تغییر نکرده است. در مقایسه با سری On یا سری J سامسونگ، M10 قطعاً ساختمان مدرن‌تری دارد. جلوی گوشی از یک ناچ waterdrop‌مانند بهره‌مند است و به طور مشخص گوشه‌های کوچکی در انتها دارد. نگه داشتن گلکسی M10 احساس راحتی می‌دهد و در همین حین قیافه‌ی ممتازی نیز دارد.

برویم سراغ ادامه طراحی ماشین؛ رسیدن به کلیدهای صدا و دکمه‌ی پاور که در سمت راست گوشی قرار گرفته‌اند، ساده می‌باشد. این دکمه‌ها جواب‌دهی بسیار خوبی داشته و هیچگونه سر و صدای غیر ضروری ندارند؛ چیزی که بسیاری از گوشی‌های پایین‌رده به آن دچارند.

در پایین دستگاه یک درگاه میکرو USB برای شارژ وجود دارد. متوجهیم که باید تناسب اجزای گوشی با قیمت حفظ شود، اما یک درگاه USB-C قطع به یقین به گوشی کمک می‌کرد در مقایسه با رقبایش سرتر باشد.

کنار درگاه شارژ، جک هدفون قرار دارد. از طرف دیگر دریچه‌ی بلندگو پشت گوشی قرار دارد، بنابراین اگر در صورتی که گوشی را روی میز گذاشته باشید موسیقی پخش کنید، صدا خفه خواهد بود. ضمناً صدای بلندگو زیاد بلند نمی‌شود. بازتولید موسیقی به شدت در حد متوسط است و هرچند بلندگو صدای بسیار زیری ندارد، موسیقی هیچ bottom end یا اصطلاحاً هیچ تن باسی ندارد.

پشت گوشی جایی است که طراحی کمی بیش‌تر بی‌روح می‌شود. لوگوی تیره سامسونگ و آرایش دوربین دوگانه به کنار، گوشی واقعاً چیز بیش‌تری برای ارائه ندارد. پلاستیک استفاده‌شده احساس خاصی نمی‌دهد و انتهای آبی مات گوشی، در مقایسه با طراحی‌های فلزی یا سبک گرادینت که بسیاری برندهای دیگر به کار می‌گیرند، کمی کسل‌کننده به نظر می‌رسد.

صفحه‌نمایش

گلکسی M10 یک صفحه‌نمایش ال‌سی‌دی 6.23 اینچی با رزولوشن HD+ دارد. برای شروع، صفحه‌نمایش 720 × 1520 پیکسلی، قطعاً واضح‌ترین صفحه‌نمایش موجود نیست و همه‌چیز از تصاویر و ویدیوها گرفته تا متون، کمی بیش از حد ملایم به نظر می‌رسند.

حالا که این‌ها گفته شد، صفحه‌نمایش بسیار زنده است و به طور کلی فوق‌العاده لذت‌بخش به نظ می‌رسد. در زاویه‌های شدید متوجه یک تغییر رنگ بسیار ناچیز شدیم اما چیزی است که اکثر کاربران واقعاً آنقدرها نگران آن نمی‌شوند. متأسفانه کنترل کوانتومی روی دمای رنگ و سطوح ساتوریشن وجود ندارد.

با وجود اینکه هنگام حضور در خانه صفحه‌نمایش کاملاً قابل مشاهده است اما ممکن است بیرون از خانه به منظور بالا بردن روشنایی صفحه‌نمایش تا حد بیشینه، بخواهید کنترل روشنایی خودکار را خاموش کنید. باز هم چیز ایده‌آلی نمی‌شود اما بالا بردن روشنایی به صورت دستی نقش کلیدی‌ای در فائق آمدن بر یک صفحه‌نمایش فوق انعکاسی ایفا می‌کند.

همچنین خودم را در حالی یافتم که در گزینه‌های صفحه‌نمایش به سراغ تنظیمات فونت رفته بودم. به صورت پیش‌فرض، سامسونگ یک فونت بسیار بزرگ برگزیده که مقدار متون قابل مشاهده را در برنامه‌های سیستمی کاهش می‌دهد. مانند اکثر گوشی‌های سامسونگ، می‌توانید فونت را از برنامه Settings تغییر دهید. در بهترین حالت باید گفت ذائقه‌ی کمپانی در انتخاب‌های فونت سؤال‌برانگیز است.

بزرگ‌ترین تغییر ناچ teardrop در بالا است. سامسونگ به خاطر V-شکل بودن برش واقع در بالای دستگاه که دوربین جلو را در خود جای داده، این پانل را صفحه‌نمایش «Infinity V» می‌نامد. هیچ تنظیمات نرم‌افزاری‌ای برای مخفی کردن ناچ وجود ندارد. هرچند به سرعت به آن عادت خواهید کرد اما ناچ هرگز برای استفاده از دستگاه زیر دست و پا نبوده است.

سخت‌افزار

گلکسی M10 از همان قطعات داخلی گلکسی J7 استفاده می‌کند که این قضیه را آشکار می‌کند که اینجا عملکرد واقعاً مرکز توجه نیست. گوشی از یک سیستم-رو-تراشه‌ایِ Exynos 7870 Octa قدرت می‌گیرد که در تاریخچه چیپ‌ست‌ها واقعاً باستانی است.

تراشه‌ی هشت هسته‌ای Exynos 7870 Octa  یک Cortex A53 تنظیم‌شده روی 1.6 گیگاهرتز دارد که قدرت آن را نسبت به Snapdragon 625 استفاده‌شده در دستگاه‌های رقیب همچون Redmi 6 Pro شیائومی کم‌تر می‌کند. این چیپ‌ست در سال 2016 رونمایی شد و به همین خاطر، دیگر فسیل شده است. مدلی که ما تست کردیم 3 گیگابایت رم همچنین 32 گیگابایت حافظه روی خود داشت. یک مدل کم‌قیمت‌تر دیگر نیز با 2 گیگابایت رم و 16 گیگابایت حافظه بیرون خواهد آمد. در مدل 32 گیگابایتی ما، در لانچ اولیه، حدود 22 گیگابایت از حافظه خالی بود اما حافظه روی دستگاه می‌تواند بیش‌تر هم بشود.

وقتی دیدیم سامسونگ گلکسی M10 یک شیار دوئل سیم‌کارت (دو سیمکارته) و همچنین یک شیار میکرو SD هم دارد خیلی خوشحال شدیم. برای کاربر هدف، چنین چیزی بسیار خواستنی است همانطور که بسیاری از رقبا به استفاده از شیارهای هیبریدی یا دوگانه/چندگانه سویچ کرده‌اند. گلکسی M10 از VoLTE نیز در هر دو شیار سیم‌کارت پشتیبانی می‌کند.

عملکرد

عملکرد در گلکسی M10 به طرز شدیدی «مناسب اما نه رضایت‌بخش» است که زیاد هم جای غافلگیری نیست. کمپانی سامسونگ اقدامات بسیار موفقی در بهینه‌سازی نرم‌افزار انجام داده و به همین دلیل، عملکرد روزانه‌ی آن زیاد بد نیست. قطعاً این گوشی به روانی بنز نیست و در بعضی مواقع تته‌پته‌کردن‌ها و افت فریم‌هایی دارد اما نه به آن حجم که از خرید منصرفتان کنند.

    

با تنها 3 گیگابایت رم، انتظارات پایینی از مدیریت مموری داریم، اما گوشی در این بخش عملکرد درخوری دارد. سویچ کردن بین بازی‌ای مثل PUBG، مرورگر، و برنامه دوربین، کند اما قابل کنترل بود و وقتی که رفتیم سراغ عکس گرفتن و جواب دادن به تماس‌های تلفنی، گوشی، بازی را در مموری نگه داشت.

بحث عملکرد گیمینگ شد، جی‌پی‌یو Mali 830 پاشنه آشیل این چیپ‌ست است. عملکرد گرافیکی فوق‌العاده ضعیف است و اگر برنامه‌تان هر از گاهی بازی کردن با گلکسی M10 است، مأیوس خواهید شد. حتی در پایین‌ترین تنظیمات نیز پابجی نتوانست نرخ فریم ثابتی داشته باشد. بافت‌ها تکه‌تکه و draw distance (افق پردازش یا حداکثر فاصله رندرشده) بسیار ضعیف بود و ما متوجه بسیاری پرش بافت شدیم.

بیایید درباره عملکرد شبکه گوشی حرف بزنیم. من در منطقه‌ای هستم که شبکه بسیار ضعیفی دارد اما گوشی به طرز قابل قبولی کار با شبکه را خوب انجام داد. هرچند نه به خوبی گوشی‌های پایین‌رده‌ی آنر. به محض اینکه گوشی قادر به اتصال به شبکه ایرتل شد، تماس‌ها مطلقاً بلند و واضح شدند. هیچ شکایتی نیست.

نرم‌افزار

البته که جدیدترین و بهترین اندروید، یعنی اندروید 9 Pie روی M10 در حال اجرا نیستند، اما زوج رابط کاربری Samsung Experience 9.5 و اندروید 8.1.0 و تجربه‌ی بسیار منسجم و بهینه‌ای فراهم می‌کنند. گوشی در حین اینکه آپشن‌های سفارشی‌سازی قابل قبولی به منظور جلب رضایت مخاطبین پرتوقع‌تر دارد، تجربه آشنایی به کاربران دور و دراز سامسونگ ارائه می‌دهد.

لاک‌اسکرین (صفحه قفل) با یک نمایش سبک مجله‌ای‌ (magazine) شروع می‌شود که آخرین اخبار را مطابق موضوعات مورد علاقه‌تان نمایش می‌دهد. این ویژگی را که Lock Screen Stories (استوری‌های صفحه قفل، مثل اینستاگرام) نام دارد، می‌توانید در تنظیمات غیر فعال کنید. همین ماجرا برای لایه صفحه اصلی نیز برقرار است، که می‌تواند میان سبک iOS، لایه‌ی اول-برنامه (app-first) و لایه‌ای با یک کشوی برنامه‌ی استاندارد عوض شود.

         

گوشی با چند برنامه از پیش‌نصب‌شده شامل Office، OneDrive و Linkedln صادر می‌شود و هیچ یک از آن‌ها را نمی‌توان حذف کرد. هرچند از طرف دیگر، برنامه Dailyhunt news را می‌توان حذف کرد.

سامسونگ کار محشری با جستچرهای (ژست‌های کنترل حرکتی) روی گوشی انجام داده که این امر مسیریابی در رابط کاربری را مثل آب خوردن می‌کند. گزینه‌هایی برای تغییر ترتیب دکمه‌ها و همچنین یک نوار نیم‌شفاف که روی حاشیه پایینی شناور است به منظور کمک به کاربران تازه‌کار وجود دارد. در صفحه‌نمایشی به بزرگی صفحه‌نمایش M10، جستچرهای مسیریابی (navigation gestures) استفاده از گوشی را بسیار لذتبخش‌تر می‌کنند.

و در آخر، از آنجایی که گوشی اسکنر اثر انگشت ندارد، تشخیص چهره تنها گزینه برای باز کردن قفل گوشی با استفاده از زیست‌سنجی است. متأسفانه این گزینه در همه‌جا به جز نور کامل آنقدر آهسته کار می‌کند که گزینه‌ی قابل اعتمادی برای استفاده روزانه نیست. البته من آن بخش انیمیشینی که سامسونگ به اطراف ناچ اضافه کرده تا در حال کار بودن تشخیص چهره را نشان دهد، دوست دارم. ماجرا کلاً درباره چیزهای جزئی است!

دوربین

مثل عملاً همه‌ی گوشی‌های دیگر این طبقه، گلکسی M10 از یک دوربین دوگانه در پشت بهره‌مند است. البته آنجایی که گوشی در آن با سایرین تفاوت دارد، به جای اینکه یک حسگر تشخیص عمق سؤال‌برانگیز باشد، آنجاست که گوشی یک دوربین ثانوی فوق عریض و بسیار کاربردی‌تر 5 مگاپیکسلی دارد. ترکیب این دوربین با یک دوربین اصلی 13 مگاپیکسلی، حداقل روی کاغذ، آن را تبدیل به یک عکس‌بردار بسیار مستعد می‌کند.

---

بیرون از خانه، دوربین فقط قادر به گرفتن شات‌های قابل قبول است. تصاویر گستره‌ی پویایی خیلی محدودی را به نمایش می‌گذارند و در نواحی سایه‌دار جزئیات اغلب گم می‌شوند. به صورت مشابه، نواحی روشن نیز اغلب بیش از حد شدت می‌یابند که نتیجه‌اش می‌شود یک سری شات‌های محو.

---

البته سوپرایز ماجرا دوربین ثانویه است. این دوربین فوق عریض شاید مشابه چیزی باشد که در گوشی‌های ال‌جی دیده‌اید. همانطور که از نام آن بر می‌آید، با میدان دید 120 درجه‌ای می‌توانید بخش بسیار بیش‌تری از صحنه‌ها را در تصاویر خود بیاورید، چه یک سری مجسمه باشند چه فقط گروهی بزرگ از افراد. در حاشیه‌ها اعوجاج قابل توجهی مشاهده کردیم اما خب این هزینه‌ای است که برای یک لنز فوق عریض می‌پردازید. نتایج دوربین ثانویه از نظر جزئیات ضعیف بودند و در نورهای غیر ایده‌آل بسیار نویز داشتند. با این وجود، انعطاف‌پذیری آن قابل رقابت نیست و من آن را یک حسگر زاویه‌باز بر روی یک دوربین بحث‌برانگیز مونوکروم به حساب می‌آورم.

عکس‌های کم‌نور گلکسی M10 نویز زیاد و جزئیات کم دارند. این قضیه وقتی وارد حالت فوق عریض (ultrawide) می‌شوید بدتر هم می‌شود. این گوشی یک حالت شب (night mode) اختصاصی ندارد و با وجود اینکه می‌توانید از حالت Pro برای بهبود کیفیت تصاویر استفاده کنید، نتایج زیاد بهتری از دوربینش دستگیرتان نخواهد شد.

بحث دوربین جلو شد، گوشی به صورت پیش‌فرض از یک فیلتر هوشمند زیبایی (beauty filter) استفاده می‌کند که سطح پوست را کاملاً هموار کرده و روشنش هم می‌کند. با یک حرکت ساده می‌توان این فیلتر را خاموش کرد. به گمانم از آنجایی که این گوشی مخاطب معتاد رسانه را هدف گرفته چنین چیزی با عقل جور در بیاید اما آیا واقعاً همه می‌خواهند تمام تصاویرشان دست ‌خورده باشند؟ دوست داریم نظرات شما را بدانیم. حتی با خاموش بودن فیلتر، این دوربین 5 مگاپیکسلی هنوز هم جزئیات زیادی را نیاورده و تصاویر به جز در نور کامل، در هر موقعیت دیگری مقداری تار می‌شوند.

باطری

سامسونگ گلکسی M10 یک باطری 3400 میلی‌آمپر ساعتی دارد که برای این طبقه از گوشی‌ها تقریباً استاندارد است. کار سامسونگ در بیرون کشیدن عمر باطری بالا از این سخت‌افزار محشر بوده است. بدون نیاز به مدیریت آنچنانی باطری، گوشی قادر است بی‌دردسر یک روز تمام کاری دوام بیاورد.

در یک آزمایش لوپی ویدیویی، گوشی با قرار داشتن سطح روشنایی در وسط، بیش از 18 ساعت پخش ممتد دوام آورد. در طول دوره آزمایشی ما، گوشی با ترکیبی از گیم، رسانه‌های اجتماعی و وب‌گردی به طور میانگین 6 ساعت با صفحه‌ی روشن جواب داد. M10 سر هم رفته در طول یک دوره‌ی نیم ساعته‌ی پابجی فقط 5 درصد شارژ از دست داد. این‌ها برای گفتن اینکه گلکسی M10 یک دستگاه مقرون به صرفه است کافی می‌باشند.

پشتیبانی شارژ سریع در گلکسی M10 وجود ندارد و شارژ کامل آن با استفاده از شارژر همراه دستگاه، حدود 2 ساعت و 15 دقیقه زمان برد.

---

M10 ارزش خریدن دارد؟

سری گوشی‌های Galaxy M نمایانگر تمرکز مجدد سامسونگ بر مخاطب جوان است. بدا به حال سامسونگ که همین مخاطبین به همان اندازه که به یک تجربه خوش اهمیت می‌دهند، به ویژگی‌ها و مشخصات نیز اهمیت می‌دهند. عملکرد بی‌حال، نبود حسگر اثر انگشت و عملکرد زیر حد متوسط دوربین قطع به یقین هیچ خیری به گلکسی M10 نمی‌رسانند.

قیمت‌گذاری سامسونگ گلکسی M10 از 112.08 دلار آمریکا برای مدل رم 2 گیگابایتی شروع شده و تا 126.11 دلار برای رم 3 گیگابایتی و حافظه دو برابر بالا می‌رود. اگر فقط یک گوشی خوش‌ساخت و مدرن‌نما می‌خواهید که از پس حداقل‌ها بر می‌آید، گلکسی M10 انتخاب به شدت قابل اطمینانی است. رابط کاربری Samsung Experience آن به درد بخور و به اندازه‌ی کافی روان است، و یک عالمه گزینه برای تنظیم کردن مطابق علایقتان وجود دارد. هر کس که در ساختمان سخت‌افزاری دنبال چیز بهتری می‌گردد، گوشی‌های شیائومی و ریل‌می بیش‌تر جوابگویش خواهند بود. به خصوص Redmi 6A و Realme C1 به عنوان جایگزین‌های معتبری برای M10، برجسته‌اند.